Neredeyse Cumhuriyetimizle yaşıt kronikleşmiş problemlerimizden biri olan 1915 olayları tartışmasında yepyeni bir tünele girdik.

İçeride birlikte yaşama erdemini gösterdiğimiz, bir kopuş şöyle dursun belgesellere konu olan dostluğumuz ile asla bir fitneye geçit vermediğimiz Ermeni vatandaşlarımızla birlikte onların adına siyasi hamleler yaptığını söyleyenleri izlemek zorunda bırakıldığımız bir süreç bugün bambaşka bir boyuta geçti.

Z kuşağını saymazsak üç nesildir ABD Başkanlarının hangi kelime ile anacağı merakına ve ‘büyük felaket’ sözünü duyduğumuzda derin bir oh çekmeye alıştığımız/alıştırıldığımız bu çıkmaz, nihayet tam da yıllar boyu “korkutulduğumuz” yerden, Beyaz Saray’dan ve bizzat ABD Başkandan gelen ‘soykırım’ ifadesi ile aks değiştirdi.

Gelelim ilk soruya:

ABD Başkanı ‘SOYKIRIM’ dedi de ne oldu?

“Şimdi yandık” diyenler de oldu

“Hükümsüzdür eski hayatımıza devam ediyoruz” diyen de...

Peki gerçek ne?

Esasen baktığımızda durum bu iki görüşle de tam anlamıyla örtüşmüyor.

• Yani bir kaybımız yok ama bu olmayacak anlamına gelmiyor
• ‘Hükümsüzdür’ diyerek başımızı kuma gömecek kadar da içi boş bir söylemle karşı karşıya değiliz.

Açalım;

ABD Başkanı Biden’ın bu iddiaları dile getirmesi veya Ermeni lobilerinin bunu önce seçim vaadi olarak ardından da resmi olarak Başkana söyletmelerinin altında “Bakın bir ülke daha tanıdı. Bu soykırımdır”dan çok daha fazlası yatıyor.

O da tazminat talepleri!

Özellikle ABD temelinde on yıllardır yapılanan ve hem demokratların, hem cumhuriyetçilerin içerisinde çok önemli isimleri, senatörleri kuşatan Ermeni diasporası daha önce defalarca soykırımı kabul ettirip Türkiye’yi yüklü tazminatlara (ki akılalmaz rakamlar söz konusu olabilecek tazminatlardan söz ediyoruz) mahkum etmeye çalıştı. Ancak başaramadılar.

Ve bugün önemli bir eksiği tamamladılar.

Ancak Başkan Biden’ın ifadesi ve sözde soykırımı resmen tanıma anlamında ne olursa olsun Türkiye’nin olası davalara karşı elinde çok önemli bilgi, belge ve bunları boşa çıkaracak hukuk insanları var.

Nitekim Ermeni lobilerinin tazminatlarla ilgili girişimlere başladığı bilgisi de geldi.

Pekala…

Davalar açılır, mücadele verilir, kazanılır ya da kaybedilir. Bu yargıda olağan akış.

Ama Türkiye’nin bunca yıl mücadelesini verdiği ve haklı olduğu bir konuda bu irtifada kaderini bekler konumda mı olması gerekiyor? Neler yapıldı? Neler yapılabilirdi? Ve bundan sonra neler yapılabilir?

Yapılanlardan başlayalım;

Öncelikle şunu masanın tam ortasına koyalım;

Bütün dünya 1915 olaylarına ‘Soykırım’ dese dahi Türkiye’nin elinde tüm bunlardan daha güçlü bir koz var: GERÇEKLER!

Türkiye Cumhuriyeti parlamenter sistemde Başbakanlık düzeyinde, bugün de bizzat Cumhurbaşkanlığı makamı tarafından bu kozu hep kullandı. Başta ‘Soykırım’ iddiasının sahibi lobiler olmak üzere tüm dünyaya açık çek verdi ver ‘Gerçekler’ kartını oynadı.

Neydi o;

“Bir iddiası olan buyursun bir platform oluşturalım ve arşivlerimizi açalım”

Bu, Türkiye Cumhuriyeti devletini köşeye sıkıştırmak isteyenlerin bugün zafer kazandığını iddia ederken bile aşamadığı ve kolay kolay aşamayacağı en önemli kart.

Ayrıca bu kartı çeşitli vesilelerle Büyükelçiler, konsoloslar üzerinden zaman zaman da çok önemli platformlarda oyuna soktu.

Peki “Yanlış ya da eksik olan neydi de bu noktaya gelindi?”;

Şöyle ki;

1915 olayları tartışması gündeme geldiğinde zihnimizde taraflar olarak belirenlere bir bakalım;

Bizim adımıza Büyükelçiler, konsoloslar gibi kavramları konuşurken karşıda Ermeni lobileri kavramı öne çıkıyor. Konuyu millet olarak çok yakından takip etmemize rağmen hiçbirimiz bu tartışmalarda Ermenistan’ın, Ermensitan Başbakanı ya da büyükelçilerinin kati biçimde yer aldığını duyduk mu?

Vaka şu; Tarihi bir olay ya da başkaları üzerinden kamuoyu oluşturmaya çalıştığınız böylesi konularda bürokratları kullanamazsınız. Girişim ve çabaları kıymetli olsa da lobicilik bambaşka bir alan. Ve etki olarak yarışı atbaşı olmaktan çok öteye taşıyor.

Siz hareket kabiliyetiniz, sorumluluklarınız ve temsil ettiğiniz resmiyet üzerinden çalışmalarınızı planlarken lobi faaliyetleri, dernek ve vakıflar üzerinden kurulan ilişkiler çok daha hızlı, özgür ve çok katmanlı bir alan tanıyor ve böylece maça mağlup başlıyorsunuz.

Ermeniler bunu yaptı.

İrili ufaklı birçok dernek, vakıf vb. oluşumlarla başta da ifade ettiğimiz gibi senatörler başta olmak üzere köşe başlarını ve Amerikan siyasetinde ağır topları adeta kuşattı ve etki alanı içerisine aldı.

ABD’li gazeteci Emil Sanamyan  ‘Ermeni Soykırımı Yüzüncü Yıl Komitesi’ adını verdikleri yapı, onlarca dernek ve vakıf ile ortak amaca hizmet eden Ermeni lobilerinin sayılamayacak kadar çok oluşuna dair şu ifadeleri kullanıyor;

“Çeşitli meslek gruplarını temsil eden siyaset dışı pek çok örgütün yanı sıra Ermenistan’a yardım amacıyla özel girişimciler tarafından kurulmuş vakıflar da var. Amerikalı Ermenilerin, bağımsızlığından bu yana, özel ve birleşik fonlarla Ermenistan’daki projelere milyarlarca dolar sağladığını görüyoruz.” (Kyn: AGOS)

Bir de hangi yöntemin işe yaradığına bir de rakamlar üzerinden bakalım;

Ermeni diasporası lobicilik faaliyetleri sonucunda 2001 yılında 435 sandalyeli temsilciler meclisindeki desteğini 85’e çıkarmıştı. Bu veriler bizim yaygın medyamızda da yer aldı. Dikkat buyurun; bundan 20 yıl önce yüzde 20’lere çıkarmış ki bu oran bugün nerelerde dersiniz?

2019 yılında ABD Temsilciler Meclisi Ermeni soykırımı iddialarını resmen tanıyan karar tasarısını 11'e karşı 405 oyla kabul etti! Yüzde 100’e yakın bir destekten söz ettiğimizin altını çizelim.

Bir de senatoya bakalım;

20 Mart 2021 tarihinde 38 senatör Başkan Biden’a daha önce tanıdığını ifade ettiği sözde soykırım ile ilgili resmi açıklama yapması için mektup yazıp çağrı yapıyor. Senatoda kaç sandalye var dersiniz? Her eyaletten 2 olmak üzere toplam 100!

Yani Temsilciler meclisindeki ezici çoğunluğun yanı sıra senatoda da adeta iktidara oynayan bir siyasi parti gibi yüzde 38’lik bir güçten söz ediyoruz.

Burada milli bir çıkar söz konusu. Dolayısıyla hamasete gerek yok. Ayrıca gösterilen çabaları ve yapılanları görmezden gelmemekle birlikte meyve veren yöntemin ne olduğu da çok açık.

O nedenle;

Türkiye’nin yıllarca başka dudaklardan dökülecek sözcüklere odaklanmak ve bugün olan bitenin yılgınlığına düşmek yerine tez elden bu kabil girişimlere başlaması, teşvik etmesi ve desteklemesi kısa vadede kalp masajı, uzun vadede de yeniden doğuşun anahtarı olacaktır.